Fietsdag 7: Gradoli - Civita Castellana

Vandaag zijn we een week aan het fietsen, en morgen is alweer onze laatste fietsdag. Wat gaat het toch hard, net als de tegenwind van vandaag. We stonden om 6:45 op, pakten onze tassen in, aten wat crackers en allebei een halve pizza en we konden vertrekken. Het eerste deel van de route liep langs het meer, toen we bij het meer aankwamen hadden we meteen de wind vol op kop. Het waaide hard en het was bewolkt, maar benauwd. Er hing onweer in de lucht leek het wel. Voor heel de dag was er onweer met regen voorspeld, echter met maar een procent of tien. Na een kilometer of tien werd de weg ineens onverhard, toch nog een beetje de witte wegen van de Strade Bianche. Toen de onverharde weg weer overging naar een normale weg zagen we ons eerste obstakel. Voor ons dook een muur op, en dan niet een muur als in een huis, maar meer een muur als de muur van Huy (uit de wielerwedstrijd de Waalse Pijl). Toen we dichterbij kwamen zagen we een bord met 20% staan, dat klinkt als een mooie uitdaging. Op het lichtste verzet naar boven, en dat op de vroege morgen. Na deze opwarmer reden we door naar een dorpje naast het meer, deze route was voor Italiaanse begrippen vlak. Vanaf het dorpje reden we door naar de noordkant van het meer, hier begon onze klim naar Montefiascone, de krater uit. Met behulp van onder meer twee haarspeldbochten stegen we 250 hoogtemeter, bovenop stond ons onze eerste stop te wachten. Er was een supermarkt in dit dorpje dus we haalden wat fruit, brood, donuts en een flesje drinken. Het drinken en de dontus voor tijdens de stop, de rest voor in de (na)middag. Na de korte stop konden we weer door, we gingen weer naar beneden. We daalden af over een drukke weg en de wind blies ons bijna van onze fiets af. Het waaide aan deze kant van de berg misschien nog wel harder dan bij het meer. Dat in combinatie met bergaf gaan zorgden niet voor heel hoge snelheden, dat hoefde ook niet altijd want het wegdek was hier echt pure bagger. Misschien wel het slechtste wegdek wat we tot nu toe tegen zijn gekomen. Dat in combinatie met auto’s die je erg graag wilden inhalen vroeg een goede concentratie van je. Het ging zo’n twaalf kilometer in een licht dalende lijn en we daalden toen ineens heel rap af naar een riviertje. De omgeving hier was al een stuk groener en het had wel wat weg van de jungle af en toe. De uitzichten als nabij Florence en Siena kwamen we eigenlijk niet meer tegen, vanaf hier moesten we het vooral hebben van de mooie bergdorpjes. Toen we beneden bij het riviertje kwamen, begon de volgende klim alweer. Nadat we een paar kilometer geklommen hadden, werden we beloond met een mooi uitzicht op het dorpje Vitorchiano. Vanaf hier vlakte de klim wat af, maar het ging alsnog omhoog. Bij een supermarkt kwamen we een koffiebarretje tegen, hier gestopt voor een cappuchino en wat dorstlessers. Ook hier waaide het hard, de stoelen waaiden deels van het terras af. Nadat we onze benodigde vloeistof binnen hadden was het tijd om de buik te vullen. We gingen op zoek naar een bankje uit de wind en in de schaduw. We vonden een bankje, met de rug naar de wind. Daar moesten we het maar mee doen concludeerden we. Hier hebben we dan lekker geluncht en konden we daarna nog een paar honder meter klimmen voordat we op een soort van plateau kwamen. Hier ging het zeven kilometer op en af maar uiteindelijk eindigden we veertig meter hoger dan dat we waren begonnen. Hierna ging het licht naar beneden totdat we weer mochten klimmen naar het laatste bergdorpje, Vignanello. De klim was niet zo lang en nam ons mee langs vele ingangen van de oude kwikmijnen die tegenwoordig gebruikt worden als garage. Toen we het dorpje in reden zagen we meteen een groot Romeinsachtig gebouw staan. Het viel op, maar wat het was wisten we niet echt. Ook stond er een castello (kasteel) maar met de lelijke kant naar de buitenkant, achteraf zie ik nu dat het wel een mooie voorkant en tuin heeft. De laatste 25 kilometer stonden op het programma, deze gingen allemaal in een licht dalende lijn (2 tot 4%). Echter waaide het zo hard dat we er maar weinig profijt van hadden, we reden ongeveer net zo hard als dat we normaal op het vlakke rijden (zonder tassen). Achja, beter dit dan bergop. Ondertussen zijn we nog even langs de weg gestopt bij een hazelnotenbomenveld. Die vind je hier blijkbaar veel. Vroeger werd men hier ook betaald  in hazelnoten stond ergens in het routeboekje. Na de pitstop reden we door naar Civita Castellana, onze eindbestemming. Het werd steeds donkerder (de lucht) en de auto’s reden steeds korter langs ons af. Niet heel erg chill, misschien zijn de mensen hier (dichter bij Rome) gehaaster ofzo, geen idee. De omgeving was hier ook niet meer zo heel mooi, al had ik daar nu ook wat minder oog voor. Ik wide graag droog bij de supermarkt, en het appartement, komen. En dat lukte gelukkig, nadat we wat inkopen hadden gedaan (ontbijt zit ook hier niet bij), reden we naar ons appartementje. Hier even gewacht op de eigenaresse, waarna ze ons het stekkie liet zien. Het is een schattig verblijf met een flink balkon/terras, handig om de kleren te drogen. Ze sprak helaaas geen Engels maar ze had alvast wat zinnen vertaald vanuit het Italiaans, super handig en attent. We waren vrij op tijd op bestemming dus we konden nog even chillen, douchen en daarna uiteten. Toen nog even op het balkon/terras gezeten en de blog geschreven. 

Morgen beginnen we aan onze laatste rit uit de saga Duizel - Rome. We beginnen hier in Civita Castellana en zijn dan (als het goed is) in 61 kilometer op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad. De eerste 40 kilometer morgen zijn nog wat grillig maar daarna is het tot Vaticaanstad vrijwel vlak. Vanaf het pleni mogen we nog naar het hotel (een beetje klimmen) en dan zit de tocht er helemaal op. Volgens de planning rijden ew morgen in totaal 69 kilometer en stijgen we hierbij 750 meter en dalen we er 830 af. 

Vandaag hebben we 90,58 kilometer gefietst, toch nog 1060 hoogtemeters overbrugt en gemiddeld 17,5 kilometer per uur gereden.