Dag 12: Rome - Verona - Duizel

De dag begon vroeg, ofja echt beginnen nog niet officieel. Om 23:30 vertrok onze Flixbus van Rome naar Verona. We waren zoals gewoonlijk vroeg, maar gelukkig kwam daar onze bus al aan. We hadden twee fietsen dus de buschauffeur kwam al meteen naar ons, die fietsen moeten onderin. Ondanks dat we de fietsen speciaal bij moesten boeken gingen ze dus niet achterop. Helaas, want in de ‘fietsenstalling’ onderin pasten ze niet, ze waren te groot. Poging 1: zadel en stuur naar beneden/draaien. Helaas, past ook niet. Poging 2: Schuin achterin bij de bagage. Helaas, past ook niet. Poging 3: Rechtop achterin bij de bagage. Dat paste gelukkig wel met wat wrikken en wroeten, maar ze stonden! Mooi, nu konden we de bus in. Volgens schema zouden we om 6:25 in Verona moeten zijn. Vooraf dacht ik dat ik wel een uurtje of zes zou moeten kunnen slapen. Helaas had ik er niet aan gedacht dat papa en ik niet echt gemaakt waren voor de Flixbus, en we zaten ook nog als een van de weinigen naast elkaar. Te lang en te breed voor de bus propten we ons in de stoelen, veel slapen zat er waarschijnlijk niet in zo. We vlogen als een raket Rome uit, via veel scherpe bochten kwamen we op grote wegen en we waren weg. Het begin ging via een lekkere tolweg, toen kon ik na wat verschillende houdingen toch even m’n ogen dicht doen. Na een tijdje stopten we bij een tankstation waar we eruit konden, zo gezegd zo gedaan. Hierna ook meteen van plek geruild (met papa). Toen konden we weer door. Helaas stuitten we al snel op een afgesloten snelweg, dat werd dus via de omleiding. Helaas ging deze weg volgens mij de Apennijnen over, wat betekende: bochten, omhoog en naar beneden. We waren zeker niet de enige op deze weg, we reden in een file van vrachtwagens naar boven en beneden. Sommige bochten waren zo krap dat de ene (vracht)auto moest wachten zodat de andere naar boven/beneden kon. Deze weg hebben we wel een paar uur gevolgd volgens mij. Geslapen heb ik die uren niet. Toen we weer op een ietwat normale weg waren ben ik nog wel een paar keer een kwartiertje in slaap gedut maar niet veel meer. Ondanks dat de bus volgens de planning twee keer zou stoppen in Florence en daarna nog een keer in een andere stad, werd Verona de eerste stop van onze bus. Dat was wel iets positiefs, want nu waren we bijna drie kwartier eerder in Verona dan gepland. We pakten onze fietsen en bagage eruit en reden terug naar het hotel waar we de auto hadden geparkeerd. Fietsendrager erop, fietsen erop, en niet te vergeten: rood/wit gestreept bord erop, en we konden gaan. We volgden de lange tolweg naar de Brennerpas en reden zo Oostenrijk binnen. In Oostenrijk even geluncht en door naar Duitsland. We wisten niet echt goed hoe we het gingen doen qua terugreis en overnachten, want in Oostenrijk konden we zonder tests overnachten maar in Duitsland weer niet. Aangezien we al vroeg (rond elf uur) het noorden van Oostenrijk hadden bereikt besloten we in een stuk door te rijden. We doorkruiste Duitsland via de autobahn met af en toe een welbekende Duitse file. Ondertussen zijn we nog een paar keer gestopt om te wisselen, eten en drinken. Nabij Köln zagen we ineens heel veel brandweerauto’s staan bij een tankstation, waarom wisten we niet echt. We dachten, dat zal wel voor het hoge water zijn. Een paar kilometer later reden we langs een ondergelopen camping, ah daarvoor was de brandweer dus (waarschijnlijk). Google Maps stuurde ons door Köln en hier werd het nogal bewolkt, het weer zag er best dreigend uit. Na een stukje Köln centrum kwamen we de snelweg op, deze volgden we totdat we via Venlo Nederland in reden. Hier zagen we al goed hoe hoog het water in de Maas stond, ongelofelijk eigenlijk. In Italië hebben we maar een paar losse druppels gehad tijdens het klimmen en een keer tijdens het uiteten, maar echt nat zijn we niet geworden. Hier was dat dus blijkbaar wel anders. Toen we op de A67 waren hebben we shoarmazaak Amon maar gebeld voor wat te eten. Alle andere restaurants in de buurt waren namelijk al dicht en we hadden die dag ervoor al twee keer een hamburger op haha. Dus geen Mac voor ons. Via Amon reden we naar huis, hier was mam op ons aan het wachten. Met een lekker dürüm en pitabroodje eindigden we onze vakantie naar Italië!

Deze vakantie hebben we 719,77 kilometer gereden (volgens de Garmin) en 7895 meter overbrugt, dit is exclusief de rit van het Vaticaan naar het hotel in Rome. We hebben in totaal 41 uur en 22 minuten gefietst en zijn op de fietsdagen 60 uur en 20 miniuten onderweg geweest met de fiets. De hoogst behaalde snelheid door mij is 58,7 kilometer per uur. 

Dit is dan de laatste blog van de fietsvakantie van Verona naar Rome, ik heb alle nieuwe foto’s toegevoegd aan het fotoalbum dus die kun je nu ook zien. Bedankt voor het volgen en jullie leuke reacties, dat was altijd weer leuk om ‘s ochtends terug te lezen! Grazie mille