Dag 20: Huaraz

Dag 20: Huaraz
Gisteren lagen we best op tijd te bed en vanochtend ging om 7 uur de wekker. Even aankleden, daybag inpakken en ontbijten en om iets over 8 werden we opgehaald. Met het ophalen zijn we eigenlijk altijd de lul deze vakantie, ook vandaag werden we weer als een van de laatsten opgehaald. Dit resulteerde in een plek op de achterbank, helaas ben ik bijna 1.90 en zijn de bussen hier volgens mij op iemand van 1.60 gebouwd. Met m'n benen in m'n m'n nek begon de rit naar Laguna Parón. Ik had ze niet echt in m'n nek, ik had m'n knieën vol in de stoel voor me gedrukt, niet heel comfortabel. Dit begon na een tijdje uur wel echt pijn te doen. Onderweg zijn we nog in een dorpje gestopt, hier kon je ontbijt kopen of zoals wij, lekker even onze benen strekken. Vanaf dat dorpje was het nog anderhalf uur naar de Laguna, ofja volgens de planning. Na een uurtje kwamen bij een onverharde bergweg met flinke haarspelden. Ik had niet echt veel zicht op de omgeving maar ik dacht 'yes we zijn er bijna'. Helaas bleek dat niet zo, we hebben ongeveer een uur omhoog gekacheld in onze toch wat krakkemikkige bus. M'n knieën deden echt zeer maar er kwamen nog wat andere dingen bij, allereerst vulde de bus zich met opwaaiend stof. We reden lekker met sommige ramen open over de stobberende zandweg. Achterin ademde iedereen ondertussen in een doek om zo zo min mogelijk zand/stof binnen krijgen. Na een tijdje moest een meisje wat voor ons zat ook nog kotsen. Al met al, de meest verschrikkelijke busreis van deze vakantie. Rond twaalf uur waren we er eindelijk, yehes. We wisten niet zo goed hoe de dag eruit zou zien. De tourgids spreekt alleen Spaans en de medereizigers spreken of Spaans of Frans volgens mij, niet echt iemand fatsoenlijk Engels. Het bleek dus dat we recht voor het meer/de laguna afgezet werden. Je kon ook naar boven hiken maar dat was voor deze bus blijkbaar geen optie, helaas. Het voelde zo toch wel raar, zonder enige moeite ineens boven. Geef mij maar een wandeling naar boven en dan als beloning het meer maar zo was het vandaag dus niet. Achja, keer wat anders. We hadden twee uur bij het meer, lijkt veel maar dat kregen we wel gevuld. Aan de kade lagen wat bootjes en we dachten dat we die konden huren. Wij in ons beste Spaans een bootje geregeld, bleek het dat het inclusief iemand was die roeide. Beetje jammer maar wel luxe. Voelt wel een beetje als uitbuiting maar voor Peruaanse begrippen verdient ie wel flink volgens mij. Na een roeitochtje van een minuut of twintig in het azuurblauwe meer keerden we terug naar het land. We hadden nog zo'n anderhalf uur totdat we vertrokken. Op naar een uitzicht op de berg die erbij lag. Het was maar een korte en relatief makkelijke klim. Na een minuut of twintig werd het pad een grote hoop stenen. Het kind kwam weer in me naar boven en we klauterden tussen de stenen naar een mooi uitzichtspunt. Hier hebben we even wat gedronken en een koekje gegeten. Hierna was het natuurlijk tijd om wat foto's te schieten. Na de foto's gingen weer terug naar beneden. Ohja, de laguna is zo blauw door de hoge concentratie kalk in het water. Nog een ohja, op de achtergrond is de Artesonraju berg te zien. Dit is de berg die je misschien kent van het Paramount Pictures logo. Het begon een beetje te miezeren dus we gingen onze lunch in de bus bereiden. We waren de eerste in de bus dus we zochten meteen een chillere plek uit waar we niet met onze knieën in de stoel voor ons zaten. Onze lunch bestond uit broodjes, welke we gisteren naast de straat hebben gekocht, belegd met wat vlees uit de winkel. Na een goede lunch was het weer tijd om te vertrekken. We begonnen weer aan de smalle en bochtige zandwegen, hier wil je niemand tegemoet krijgen. Echter gebeurde dit wel maar de Peruanen kregen het gefixt om zonder krassen elkaar te passeren. Na een tijdje stopten we ineens, geen idee waarom. De chauffeur en gids stapten uit, ik dacht zal wel iets met de remmen zijn. Even later kwamen ze terug met de bumper, deze was er af gerammeld. Bewijst maar weer hoe krakkemikkig dit busje is. Gelukkig paste de bumper 'precies' in het gangpad dus vervolgden we onze reis zonder bumper. Rond een uur of half zes kwamen weer aan in Huaraz. We hadden er weer een lange tocht op zitten, de wegen hier zitten echt vol met drempels. En die drempels zijn geen Nederlandse drempels maar echte Peruaanse drempels, hier moet je dus met zo'n 5 km/u over om niet gelanceerd te worden. We werden ergens in het centrum afgezet en gingen daarna maar even naar de winkel om nog wat beleg voor morgen te halen. Hierna hebben we een Italiaanse restaurant opgezocht met onze grote vriend TripAdvisor. Na een kleine wandeling langs de hoofdweg van Huaraz waren we er. Voor Peruaanse begrippen wederom wat chiquer, vandaar dat ie bovenaan stond bij TripAdvisor dus. Hier hebben we wel echt lekker gegeten, ik calzone en Maartje lasagne. Daarna nog een soort van pizza Nutella, heerlijk. Hierna zijn we terug gewandeld naar ons hostel. Het lijkt wel alsof iedereen hier 's avonds de straat op gaat, wat een chaos en drukte. Wel vermakelijk om te zien. In het hostel lekker gedoucht en zo te bed voor de volgende dagtocht van morgen. Morgen gaan we naar de Pastoruri gletsjer, ook weer veel zin in!